Πρόσφατα Θέματα
ΚΑΡΠΑΘΟΣ
Ομορφιές της Ελλάδας που ξέρουμε αλλά και σε αυτές που δεν ξέρουμε και θέλουμε να μάθουμε :: Νομός Δωδεκανήσου
Σελίδα 1 από 1
ΚΑΡΠΑΘΟΣ
ΚΑΡΠΑΘΟΣ
Είναι, μετά τη Ρόδο, το δεύτερο σε έκταση νησί της Δωδεκανήσου. Βρίσκεται ανάμεσα στη Κρήτη και Ρόδο, στο πέλαγο που απο την αρχαιότητα πήρε το ονομά του απ' αυτήν 'Καρπάθιο Πέλαγος'. Η γεωγραφική θέση του νησιού είναι σημαντική, αφού αποτελεί
βασικό κρίκο της νησιώτικης γέφυρας που ενώνει την Κρήτη με τη Μικρασία και με τη μακρόστενη κορμοστασιά της δεσπόζει στις νοτιοανατολικές πύλες του Αιγαίου.
Απο άποψη γεωμορφολογίας η Κάρπαθος, μαζί με το νησάκι Σαρία που της ανήκει γεωπολιτικά, είναι απο τα πιο προικισμένα Ελληνικά νησιά. Ασβεστολιθικά πετρώματα αποτελούν το στρωματογραφικό της πυρήνα και καθορίζουν το μορφολογικό της χαρακτήρα.
Σε μερικές περιοχές αναπτύσσονται πάνω απο τους ασβεστόλιθους στρώματα φλύσχη, καθώς και νεώτερα στρώματα γύψου, τραβερτίνου, κροκαλο-λατυτοπάγων και συγχρόνων αποθέσεων.
Η ποικιλία και η χρωματική μαγεία του φυσικού τοπίου της Καρπάθου είναι μοναδική. Οι εναλλαγές και οι αντιθέσεις είναι τόσο συχνές και απρόσμενες που δεν αφήνουν περιθώρια για μονοτονία και πλήξη. Βουνά ψηλά (Λάστος 1215 μ. υψόμετρο, το ψηλότερο στα Δωδεκάνησα) και κακοτράχαλα, που οι κορφές τους κάποτε-κάποτε εμφανίζονται χιονισμένες. Στις βουνοπλαγιές θα δεί κανείς απόκρυμνες χαράδρες και δαιδαλώδεις χοίμαρρους, βαθιές σπηλιές προικισμένες με τη θελκτική πολυχρωμία σταλακτιτών, κοιλάδες καταπράσινες και πηγές με κρυστάλλινα νερά που κελαρίζουν μελωδικά, σκορπίζοντας απλόχερα τη δροσιά τους:
''Το δεύτερο παράδεισο οι Καρπαθιές τον έχουν
από 'χουν τα βασιλικά και τα νερά που τρέχουν''
και ακόμα, πευκόφυτες πλαγιές που κατεβαίνουν ως τη θάλλασα, εκεί που τ' ασπρογάλαζο κύμα φυλάει νωχελικά τις χρυσές αμμουδιές του νησιού. Οι τελευταίες είναι ότι καλύτερο έχει μα προσφέρει η Κάρπαθος: υπήνεμες, καθαρές, παρθένες οι πιο πολλές, γεμάτες υποσχέσεις:
''Πάνω στη Λάστο θ' ανεβώ, στην πιο ψηλή τη ράχη,
να βλέπω τ' ακρογιάλια σου π' άλλο νησί δεν τα 'χει''.
Ποικιλία, αντίθεση και αρμονία γραμμών, όγκων και χρωμάτων συνθέτουν την απαράμιλλη γοητεία της Καρπάθου, αναδεικνύοντας την σαν ένα από τα πιο όμορφα νησιά της Ελλάδας.
Κλίμα
Το κλίμα της Καρπάθου είναι καθαρά Μεσογειακό. Ως κύριο χαρακτηριστικό έχει κατά τη διάρκεια του καλοκεριού τους ενισχυμένους ανέμους (μελτέμια) και τις μεγάλες υγρασίες λόγω της θαλάσσιας επίδρασης ενώ κατά την χειμερινή περίοδο υπάρχει μειωμένο ποσοστό βροχόπτωσης και οι θερμοκρασίες είναι φυσιολογικές για την εποχή.
Ιστορία
Ιστορία και Πολιτισμός
Τα παλαιότερα ίχνη ανθρώπινης παρουσίας στο νησί ανάγονται στο τέλος της Νεολιθικής Περιόδου (4.000-3.000 π.Χ). Οι πρώτοι κάτοικοι φαίνεται πως ήρθαν από τη Μικρασία
και ήταν συγγενείς με τους Προελληνικούς λαούς που κατοικούσαν στην Κρήτη και τ' άλλα Ελληνικά νησιά (Κάρες κτλ.).
Ο πρωτόγονος Νεολιθικός Πολιτισμός της Καρπάθου συνεχίζεται και στην 3η χιλιετία π.Χ, άλλα γύρω στα 2.000.
Μινωίτες άποικοι απο την Κρήτη φέρνουν καινούργια πνοή και οικονομική άνθιση στο νησί. Κατά την Νεοανακτορική Περίοδο της Κρήτης (περίπου 1700-1450 π.Χ.), που είναι γνωστή και σαν εποχή της Μινωικής θαλασσοκρατίας και του Μινωικού Αποικισμού, η Κάρπαθος φαίνεται να έχει καθαρά Μινωικό χαρακτήρα, είναι πολυάνθρωπη και αναπτυγμένη οικονομικά και πολιτιστικά.
Ο ιστορικός Διόδωρος Σικελιώτης αναφέρει ως πρώτους κατοίκους της Καρπάθου τους Κρητικούς που έστειλε ως αποίκους ο βασιλιάς Μίνωας τον καιρό της θαλασσοκρατίας του.
Ακολούθησαν αργότερα Αργίτες (προφανώς Μυκηναίοι) άποικοι με αρχηγό τον Ιοκλό, γιο του Δημολέοντα.
Τόσο ο Όμηρος όσο και τα αρχαιολογικά δεδομένα επιβεβαιώνουν την παρουσία των Αχαιών (= Ελλήνων Μυκηναίων) στο νησί, αν και ο Μινωικός χαρακτήρας του Πολιτισμού του εξακολουθεί μέχρι το τέλος της Εποχής του Χαλκού.
Στην Τρωική εκστρατεία η Κάρπαθος παίρνει μέρος κάτω απο τις διαταγές των Ηρακλειδών Φειδίπου και Αντίφου.
Δεν υπάρχουν στοιχεία για τις τύχες του νησιού απο το τέλος της Εποχής του Χαλκού μέχρι την Αρχαϊκή Περίοδο. Ο Δωρικός πληθυσμός φαίνεται πως κυριαρχεί τότε στο νησί
και οι τέσσαρες πόλεις που υπαινίσεται ο Στράβωνας μπορεί να υπήρχαν απο την Αρχαϊκή Περίοδο, αν όχι απο παλαιότερα.
Στην Κλασική και Ελληνιστική Περίοδο η Κάρπαθος παρουσιάζεται οικονομικά ζωντανή και πολιτιστικά ακμαία. Τούτο μάλλον οφείλεται, κατά μέγα μέρος, στις πολιτιστικές και οικονομικές σχέσεις που αναπτύσσει με τις πόλεις της Ρόδου, κυρίως με την Λίνδο. Η κυριότερη πόλη του νησιού ήταν προφανώς η Κάρπαθος που πιθανότατα βρισκόταν στο σημερινό Απέρι.
Το χωριό αυτό φαίνεται πως εξακολούθησε να είναι η πρωτεύουσα της Καρπάθου στα μεταγενέστερα χρόνια.
Τον καιρό της Τουρκοκρατίας συνεχίζει να είναι η Πρωτεύουσα, μέχρι το 1892, οπότε τη θέση του πήραν τα σημερινά Πηγάδια. Τα πηγάδια ήταν στην Αρχαιότητα, όπως και μέχρι πρόσφατα το επίνειο της πόλεως Καρπάθου (σημερινού Απερίου)
και ονομάζονταν Ποσείδιον.
Οι άλλες τρεις πόλεις ήταν η Αρκέσεια, κοντά στην σημερινή Αρκάσα, η Βρυκούς (σημερινή Βρουκούντα, στα ΒΔ της Καρπάθου) και η Νίσυρος που ίσως βρισκόταν στα σημερινά Παλάτια της Σαρίας. Η Σαρία ήταν στην Αρχαιότητα ανεξάρτητη απο την Κάρπαθο και ονομαζόταν Σάρος.
Μετά το 478 π.Χ. η Κάρπαθος γίνεται μέλος της Α' Αθηναϊκής Συμμαχίας, οπως φαίνεται απο τους φόρους που πλήρωναν οι πόλεις της στο Συμμαχικό ταμείο. Το 404, με την λήξη του Πελοποννησιακού Πολέμου, υποτάσεται στους Σπαρτιάτες, αλλά ύστερα απο τη ναυμαχία της Κίνδου (394 π.Χ) επανέρχεται στους Αθηναίους και αργότερα γίνεται μέλος της Β' Αθηναϊκής Συμμαχίας.
Στα Ελληνιστικά χρόνια φαίνεται ν' ακολουθεί τις τύχες της Ρόδου και μεγάλο μέρος του νησιού, αν όχι ολόκληρο, αποτελούσε μέρος του Ροδιακού ή , πιο συγκεκριμένα, του Λινδιακού κράτους.
Ρωμαίοι, Πειρατές...
Με την υποταγή της στους Ρωμαίους, η Κάρπαθος αποκτά μεγάλη στρατηγική σημασία, αφού αποτελεί τον έναν απο τους τρεις μεγάλους ναύσταθμους της Ρώμης
στη Μεσόγειο.
Τη θέση αυτή θα την κρατήσει φαίνεται και αργότερα επί Βυζαντινής αυτοκρατορίας: οι πηγές αναφέρουν χαρακτηριστικά ότι τα πλοία του ναυστάθμου της Καρπάθου οδηγούν το Νικηφόρο Φωκά στην Κρήτη το 961 μ.Χ. Επί Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ) εντάσσεται στην ''Επαρχία των Νήσων'' (Provincia Insularum) και επί Ηρακλείου (610-641) στο θέμα της Κρήτης.
Ακολουθούν τρεις περίπου αιώνες (μέσα 7ου μέχρι μέσα 10ου μ.Χ) παρακμής και ερήμωσης. Πειρατές απο τη Β. Αφρική και την Ασία σκορπούν τον τρόμο και τον όλεθρο στους παραλιακούς οικισμούς που εγκαταλείπονται. Τη θέση των τελευταίων παίρνουν
τα Μεσαιωνικά ορεινά χωριά που διατηρούνται μέχρι σήμερα.
Μεταξύ 1204 και 1312 η Κάρπαθος γίνεται αντικείμενο ανταγωνισμών ανάμεσα σε Βυζαντινούς, Γενοάτες, Ιωαννίτες Ιππότες και Βενετσιάνους, που τη διεκδικούν καθένας για λογαριασμό του. Οι τελευταίοι, με τον Αντρέα Κορνάρο, επικράτησαν τελικά και παράμειναν άρχοντες Καρπάθου και Κάσου μέχρι το 1538, οπότε ο Χαϊρεντίν Βαρβαρόσσας καταλαμβάνει τα νησιά για λογαριασμό των Τούρκων.
Στα 1821 η Κάρπαθος επαναστατεί και παίρνει μέρος στον αγώνα της ανεξαρτησίας. Με το τέλος όμως της Επανάστασης παραμένει, μαζί με τα άλλα Δωδεκάνησα, τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αφού για δέκα χρόνια περίπου χρόνια πάλαιψε για τη λευτεριά κι' ανάπνευσε τον αέρα της ανεξαρτησίας.
Στα 1912 την Τουρκική κατοχή διαδέχεται η Ιταλική. Το 1944 οι Καρπάθιοι ξεσηκώνονται ενάντια στους Ιταλούς και καλούν τους 'Αγγλους συμμάχους που καταλαμβάνουν το νησί.
Το Μάρτη του 1948 η Κάρπαθος, μαζί με τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα ενσωματώνεται στην Ελλάδα.
Τα παλαιότερα ίχνη ανθρώπινης παρουσίας στο νησί ανάγονται στο τέλος της Νεολιθικής Περιόδου (4.000-3.000 π.Χ). Οι πρώτοι κάτοικοι φαίνεται πως ήρθαν από τη Μικρασία
και ήταν συγγενείς με τους Προελληνικούς λαούς που κατοικούσαν στην Κρήτη και τ' άλλα Ελληνικά νησιά (Κάρες κτλ.).
Ο πρωτόγονος Νεολιθικός Πολιτισμός της Καρπάθου συνεχίζεται και στην 3η χιλιετία π.Χ, άλλα γύρω στα 2.000.
Μινωίτες άποικοι απο την Κρήτη φέρνουν καινούργια πνοή και οικονομική άνθιση στο νησί. Κατά την Νεοανακτορική Περίοδο της Κρήτης (περίπου 1700-1450 π.Χ.), που είναι γνωστή και σαν εποχή της Μινωικής θαλασσοκρατίας και του Μινωικού Αποικισμού, η Κάρπαθος φαίνεται να έχει καθαρά Μινωικό χαρακτήρα, είναι πολυάνθρωπη και αναπτυγμένη οικονομικά και πολιτιστικά.
Ο ιστορικός Διόδωρος Σικελιώτης αναφέρει ως πρώτους κατοίκους της Καρπάθου τους Κρητικούς που έστειλε ως αποίκους ο βασιλιάς Μίνωας τον καιρό της θαλασσοκρατίας του.
Ακολούθησαν αργότερα Αργίτες (προφανώς Μυκηναίοι) άποικοι με αρχηγό τον Ιοκλό, γιο του Δημολέοντα.
Τόσο ο Όμηρος όσο και τα αρχαιολογικά δεδομένα επιβεβαιώνουν την παρουσία των Αχαιών (= Ελλήνων Μυκηναίων) στο νησί, αν και ο Μινωικός χαρακτήρας του Πολιτισμού του εξακολουθεί μέχρι το τέλος της Εποχής του Χαλκού.
Στην Τρωική εκστρατεία η Κάρπαθος παίρνει μέρος κάτω απο τις διαταγές των Ηρακλειδών Φειδίπου και Αντίφου.
Δεν υπάρχουν στοιχεία για τις τύχες του νησιού απο το τέλος της Εποχής του Χαλκού μέχρι την Αρχαϊκή Περίοδο. Ο Δωρικός πληθυσμός φαίνεται πως κυριαρχεί τότε στο νησί
και οι τέσσαρες πόλεις που υπαινίσεται ο Στράβωνας μπορεί να υπήρχαν απο την Αρχαϊκή Περίοδο, αν όχι απο παλαιότερα.
Στην Κλασική και Ελληνιστική Περίοδο η Κάρπαθος παρουσιάζεται οικονομικά ζωντανή και πολιτιστικά ακμαία. Τούτο μάλλον οφείλεται, κατά μέγα μέρος, στις πολιτιστικές και οικονομικές σχέσεις που αναπτύσσει με τις πόλεις της Ρόδου, κυρίως με την Λίνδο. Η κυριότερη πόλη του νησιού ήταν προφανώς η Κάρπαθος που πιθανότατα βρισκόταν στο σημερινό Απέρι.
Το χωριό αυτό φαίνεται πως εξακολούθησε να είναι η πρωτεύουσα της Καρπάθου στα μεταγενέστερα χρόνια.
Τον καιρό της Τουρκοκρατίας συνεχίζει να είναι η Πρωτεύουσα, μέχρι το 1892, οπότε τη θέση του πήραν τα σημερινά Πηγάδια. Τα πηγάδια ήταν στην Αρχαιότητα, όπως και μέχρι πρόσφατα το επίνειο της πόλεως Καρπάθου (σημερινού Απερίου)
και ονομάζονταν Ποσείδιον.
Οι άλλες τρεις πόλεις ήταν η Αρκέσεια, κοντά στην σημερινή Αρκάσα, η Βρυκούς (σημερινή Βρουκούντα, στα ΒΔ της Καρπάθου) και η Νίσυρος που ίσως βρισκόταν στα σημερινά Παλάτια της Σαρίας. Η Σαρία ήταν στην Αρχαιότητα ανεξάρτητη απο την Κάρπαθο και ονομαζόταν Σάρος.
Μετά το 478 π.Χ. η Κάρπαθος γίνεται μέλος της Α' Αθηναϊκής Συμμαχίας, οπως φαίνεται απο τους φόρους που πλήρωναν οι πόλεις της στο Συμμαχικό ταμείο. Το 404, με την λήξη του Πελοποννησιακού Πολέμου, υποτάσεται στους Σπαρτιάτες, αλλά ύστερα απο τη ναυμαχία της Κίνδου (394 π.Χ) επανέρχεται στους Αθηναίους και αργότερα γίνεται μέλος της Β' Αθηναϊκής Συμμαχίας.
Στα Ελληνιστικά χρόνια φαίνεται ν' ακολουθεί τις τύχες της Ρόδου και μεγάλο μέρος του νησιού, αν όχι ολόκληρο, αποτελούσε μέρος του Ροδιακού ή , πιο συγκεκριμένα, του Λινδιακού κράτους.
Ρωμαίοι, Πειρατές...
Με την υποταγή της στους Ρωμαίους, η Κάρπαθος αποκτά μεγάλη στρατηγική σημασία, αφού αποτελεί τον έναν απο τους τρεις μεγάλους ναύσταθμους της Ρώμης
στη Μεσόγειο.
Τη θέση αυτή θα την κρατήσει φαίνεται και αργότερα επί Βυζαντινής αυτοκρατορίας: οι πηγές αναφέρουν χαρακτηριστικά ότι τα πλοία του ναυστάθμου της Καρπάθου οδηγούν το Νικηφόρο Φωκά στην Κρήτη το 961 μ.Χ. Επί Διοκλητιανού (284-305 μ.Χ) εντάσσεται στην ''Επαρχία των Νήσων'' (Provincia Insularum) και επί Ηρακλείου (610-641) στο θέμα της Κρήτης.
Ακολουθούν τρεις περίπου αιώνες (μέσα 7ου μέχρι μέσα 10ου μ.Χ) παρακμής και ερήμωσης. Πειρατές απο τη Β. Αφρική και την Ασία σκορπούν τον τρόμο και τον όλεθρο στους παραλιακούς οικισμούς που εγκαταλείπονται. Τη θέση των τελευταίων παίρνουν
τα Μεσαιωνικά ορεινά χωριά που διατηρούνται μέχρι σήμερα.
Μεταξύ 1204 και 1312 η Κάρπαθος γίνεται αντικείμενο ανταγωνισμών ανάμεσα σε Βυζαντινούς, Γενοάτες, Ιωαννίτες Ιππότες και Βενετσιάνους, που τη διεκδικούν καθένας για λογαριασμό του. Οι τελευταίοι, με τον Αντρέα Κορνάρο, επικράτησαν τελικά και παράμειναν άρχοντες Καρπάθου και Κάσου μέχρι το 1538, οπότε ο Χαϊρεντίν Βαρβαρόσσας καταλαμβάνει τα νησιά για λογαριασμό των Τούρκων.
Στα 1821 η Κάρπαθος επαναστατεί και παίρνει μέρος στον αγώνα της ανεξαρτησίας. Με το τέλος όμως της Επανάστασης παραμένει, μαζί με τα άλλα Δωδεκάνησα, τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αφού για δέκα χρόνια περίπου χρόνια πάλαιψε για τη λευτεριά κι' ανάπνευσε τον αέρα της ανεξαρτησίας.
Στα 1912 την Τουρκική κατοχή διαδέχεται η Ιταλική. Το 1944 οι Καρπάθιοι ξεσηκώνονται ενάντια στους Ιταλούς και καλούν τους 'Αγγλους συμμάχους που καταλαμβάνουν το νησί.
Το Μάρτη του 1948 η Κάρπαθος, μαζί με τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα ενσωματώνεται στην Ελλάδα.
Ομορφιές της Ελλάδας που ξέρουμε αλλά και σε αυτές που δεν ξέρουμε και θέλουμε να μάθουμε :: Νομός Δωδεκανήσου
Σελίδα 1 από 1
Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή
Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
|
|
Παρ Μάης 18, 2012 10:55 pm από Admin
» ΧΡΗΣΙΜΟΙ ΣΥΝΔΕΣΜΟΙ
Τρι Μάης 01, 2012 11:46 pm από Admin
» Ιστορία των ελληνικών χαρτονομισμάτων
Δευ Μαρ 19, 2012 9:48 am από Admin
» Ελληνικός κινηματογράφος
Κυρ Ιαν 22, 2012 7:30 am από Admin
» ΚΥΘΗΡΑ
Πεμ Ιαν 05, 2012 3:48 am από Admin
» Ιερές Σκήτες Αγίου Όρους
Πεμ Ιαν 05, 2012 2:27 am από Admin
» Ιερές Μονές Αγίου Όρους
Πεμ Ιαν 05, 2012 1:01 am από Admin
» ΜΕΓΙΣΤΗ-ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟ
Τετ Ιαν 04, 2012 10:24 am από Admin
» ΑΓΑΘΟΝΗΣΙ
Τετ Ιαν 04, 2012 10:19 am από Admin