ΣΧΟΙΝΟΥΣΑ

ΣΧΟΙΝΟΥΣΑ
Η Σχοινούσα είναι ένα μικρό νησί των Κυκλάδων με έκταση μόλις 9,5 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Ανήκει στις ανατολικές Κυκλάδες, και οριοθετείται νότια της Νάξου και βορειανατολικά της Ηράκλειας. Με πληθυσμό μόλις 206 κατοίκους το νησί είναι αγαπημένος ταξιδιωτικός προορισμός για ήσυχες διακοπές.

Το νησί διατηρεί αναλλοίωτο το κυκλαδίτικο χρώμα, με τα σπίτια της Χώρας, ενός από τους μεγάλους οικισμούς του νησιού, κτισμένα πάνω σε ύψωμα. Η Μεσσαριά, ο δεύτερος μεγάλος οικισμός του νησιού απέχει μόλις 3 χλμ. από την Χώρα. Το λιμάνι του νησιού είναι το Μερσίνι, και απέχει 1,2 χλμ. από την ενδοχώρα.

Η Σχοινούσα είναι ιδανική για χαλάρωση. Όσοι την επισκέπτονται μπορούν να απολαύσουν την ηρεμία του τοπίου που αναβλύζει μέσα από τις γαλάζιες παραλίες του νησιού. Η φιλοξενία των κατοίκων χαρίζει μια ζεστασιά στους επισκέπτες, οι οποίοι απολαμβάνουν τις φυσικές ομορφιές του νησιού. Λόγω της μεγάλης τουριστικής κίνησης τα τελευταία χρόνια στο νησί, οι υποδομές του μπορούν να ικανοποιήσουν πλέον και τους πιο απαιτητικούς επισκέπτες.

Από τον Πειραιά εκτελούνται συχνά δρομολόγια για το Μερσίνι, το ταξίδι διαρκεί 7 – 9 ώρες. Το νησί συνδέεται ακτοπλοϊκά και με τη Νάξο με καθημερινά δρομολόγια και η ενδοκυκλαδική γραμμή συνδέει τη Σύρο με τη Σχοινούσα με διάρκεια ταξιδιού περίπου 9 ώρες.



ΙΣΤΟΡΙΑ

Για το όνομα του νησιού υπάρχουν δύο εκδοχές. Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι οφείλει τ’ όνομα του στο θαμνώδες φυτό σχίνο που ευδοκιμεί σε όλο το νησί. Η άλλη εκδοχή είναι ότι το νησί πήρε το όνομά του από τον Ενετό άρχοντα Σχινόζα.

Τα αρχαιολογικά ευρήματα στο νησί μαρτυρούν ότι το νησί κατοικήθηκε από τα αρχαία χρόνια και είχε μεγάλη συμμετοχή στην δημιουργία του πρωτοκυκλαδίτικου Ελληνικού Πολιτισμού με κέντρο την γειτονική νήσο Κέρο.

Στο νησί σώζονται ακόμα ερείπια από κατεστραμμένους χριστιανικούς ναούς και πολλά κεραμικά ευρήματα, στοιχεία που δείχνουν ότι στη διάρκεια των Βυζαντινών χρόνων το νησί ευδοκιμούσε εμπορικά.
Η Σχοινούσα δέχτηκε επιδρομές από πειρατές, όπως και οι περισσότερες Κυκλάδες, γεγονός το οποίο ανάγκασε πολλούς κατοίκους του νησιού να εγκαταλείψουν τον τόπο τους. Το νησί άρχισε να κατοικείται ξανά από πληθυσμό προερχόμενο από την Αμοργό από τα μέσα του 19ου αιώνα και μετά.