ΣΕΡΙΦΟΣ

ΣΕΡΙΦΟΣ
Η Σέριφος, είναι ένα από τα πιο παραδοσιακά νησιά του Αιγαίου, με γραφική κυκλαδίτικη ομορφιά που εντυπωσιάζει και τον πιο απαιτητικό επισκέπτη. Το νησί τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει σημαντική αύξηση του τουρισμού και θεωρείται πλέον ένας από τους πιο ιδανικούς ταξιδιωτικούς προορισμούς των Κυκλάδων.

Η έκτασή του φτάνει τα 75 τετραγωνικά χιλιόμετρα περίπου εκ των οποίων τα 10 είναι παραλίες. Η πρωτεύουσα του νησιού είναι η Χώρα, μία μοναδική περιοχή με λευκούς ανεμόμυλους και πλακόστρωτα σοκάκια που θεωρείται από τις πιο γραφικές κυκλαδίτικες περιοχές. Όσοι την επισκέπτονται απολαμβάνουν την μαγευτική θέα βόρεια προς την Κύθνο, τη Σύρο στα Βορειοανατολικά, στα Ανατολικά την Πάρο, τη Σίφνο στα Νοτιοανατολικά και τη Μήλο στο Νότο.

Στο νησί μπορείτε να φτάσετε από το λιμάνι του Πειραιά με συμβατικό πλοίο σε 4 ώρες και 15 λεπτά. Αν επιλέξετε κάποιο ταχύπλοο το ταξίδι θα διαρκέσει μόλις 2 ώρες και 15 λεπτά. Οι αναχωρήσεις είναι κυρίως πρωινές, εκτός Παρασκευής που πραγματοποιείται δρομολόγιο στις 16.00, ενώ οι επιστροφές πάντα απογευματινές. Το νησί διαθέτει ελικοδρόμιο.



ΙΣΤΟΡΙΑ

Στα χρόνια της μυθολογίας η Σέριφος, ήταν γνωστή για τα μεταλλοφόρα κοιτάσματα της. Οι άποικοι του νησιού ήταν Βοιωτοί με βασιλείς τον Δίκτυ και τον Πολυδέκτη. Το νησί απέκτησε δικό του νόμισμα από τις αρχές του 6ου αιώνα Π.Χ.

Ο μυθικός γιος του Δία και της Δανάης, Περσέας μεγάλωσε στο νησί και μόλις ενηλικιώθηκε αποκεφάλισε τη Μέδουσα, το μυθικό τέρας για να προστατέψει τη μητέρα του από την ασφυκτική ερωτική πολιορκία του Πολυδέκτη. Την Σέριφο επισκέφτηκε και ο Οδυσσέας στο γυρισμό του για την Ιθάκη. Έξω από τον όρμο του Κουταλά, σύμφωνα με τη μυθολογία, ο κύκλωπας Πολύφημος κατευόδωσε τον Οδυσσέα με έναν βράχο. Μέχρι και σήμερα υπάρχουν απομεινάρια από τα Κυκλώπεια Τείχη.

Το νησί κατοικήθηκε από Μινωίτες που ήρθαν από την Κρήτη και Μυκηναίους όπου άρχισαν την εκμετάλλευση των ορυχείων του Μούτουλα και της Γαλανής. Στην διάρκεια της εκστρατείας των Αχαιών κατά της Τροίας, η Σέριφος λάμπει με την απουσία της. Οι Ίωνες κάνουν την εμφάνιση τους στο νησί στα μέσα του 7ου αιώνα π. Χ.

Λόγω της μεγάλης παραγωγής μετάλλων και των οργανωμένων χυτηρίων που λειτουργούσαν στο νησί, η Σέριφος ήταν η κατασκευάστρια των σπαθιών για την εκστρατεία του Μεγάλου Αλέξανδρου. Απομεινάρια των χυτεύσεων της εποχής υπάρχουν ακόμη στον Αβεσσαλό.

Μετά την περίοδο των ελληνιστικών χρόνων, το νησί περνάει στο περιθώριο. Η μορφολογική κατανομή του νησιού με τον κύριο οικισμό του τη Χώρα, δημιούργησαν ένα τέλειο κλειστό κύκλο προστασίας από τις Τουρκικές επιθέσεις. Την οχύρωση ολοκλήρωναν οι 6 βαριές πύλες ονομαζόμενες «Λότζιες» με πολεμίστρες στην περίμετρο.

Στα μέσα του 19ου αιώνα στην Ελλάδα, η Σέριφος γίνεται εκμεταλλεύσιμη πηγή από ξένους επιχειρηματίες λόγω του υπεδάφους της.

Στο Διοικητήριο, στο Μέγα Λιβάδι, ένα από τα ωραιότερα δείγματα νεοκλασικής αρχιτεκτονικής στο Αιγαίο, τον Αύγουστο του 1916, μετά από συμπλοκές μεταλλωρύχων και χωροφυλάκων, υπογράφεται για πρώτη φορά στη Ελλάδα συμφωνία για οκτάωρη απασχόληση, και ιδρύεται σωματείο με πρωτοβουλία του Σερφιώτη Κωνσταντίνου Σπέρα.
Στην διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ανοίγουν οι διεθνείς αγορές και ο ανταγωνισμός μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών και του νησιού στις τιμές των ορυκτών, καθιστούν ζημιογόνα την εξόρυξη σιδηρομεταλλεύματος. Η παραγωγή άρχισε να μειώνεται σημαντικά και τα μεταλλεία του νησιού μη αντέχοντας την οικονομική καταστροφή, το 1963 έκλεισαν οριστικά. Οι μεταλλωρύχοι, δεν μπορούσαν να εργασθούν και εγκατέλειψαν το νησί το οποίο μετατράπηκε σε χώρο παροχής υψηλών υπηρεσιών στους επισκέπτες του.